‘Jij hebt er je levenswerk van gemaakt te ontsnappen aan wat jou is overkomen, het aan de vergetelheid prijs te geven.’

In 2016 debuteert Helen Callaghan met Lieve Amy, een zeer spannend boek. Met een overbekend proloog – een verhaal waarbij een pubermeisje Katie haar nieuwe stiefvader niet uit kan staan en besluit weg te lopen – maakt ze haar verhaal vrijwel direct suspensvol: Katie wordt ontvoerd. Vervolgens neemt ze je mee naar Margot, een jonge docente Klassieke talen. Daarmee is alleen niet gezegd dat het verhaal in rustiger vaarwater terechtkomt.

Margot geeft les aan middelbare schoollieren en korte tijd na de verdwijning van Katie, ex-leerlinge van Margot, krijgt Margot speciale brieven. Naast haar baan als docente schrijft ze de wekelijkse zelfhulpcolumn Lieve Amy. Op een dag krijgt ze een brief van Bethan Avery, het meisje dat vele jaren geleden vermist raakte en nooit weer teruggevonden werd. In haar brieven vraagt het meisje om hulp. Margot zoekt Martin Forrester op en samen met hem zet ze alles op alles om Bethan, en wellicht ook Katie, wel terug te vinden.

Callaghan zet in Lieve Amy diverse middelen in om het verhaal spannend te houden. Allereerst hanteert ze een hoog verhaaltempo, waarin gebeurtenissen elkaar in rap tempo opvolgen. Daarbij maakt ze handig gebruik van perspectiefwisselingen. Niet alleen laat ze de lezer meekijken met Margot via een aantrekkelijk ik-perspectief, ook Katie krijgt gedurende haar ontvoering een stem. Haar blik is dan wel het afstandelijkere hij/zij-perspectief beschreven, maar bevat enorm veel spanning doordat Callaghan haar verhaal met veel showing vertelt, in plaats van middels telling. De formule ‘show, don’t tell’ lijkt hier volledig op zijn plaats.

Tegelijkertijd geeft Callaghan beide verhalen zeer gedetailleerd weer. Waar niet alle verhaaldetails nuttig en verhaalversterkend lijken, geven sommige verhaalelementen net het beetje extra spanning. Zo is de mislukte relatie tussen Margot en Eddy een prachtige bliksemafleider op het suspensvolle verhaal rondom de vermissingen en zorgen detailonderwerpen als de geheimzinnige kandelaars voor extra mysterie in het verhaal. Callaghan neemt op die manier de lezer als volleerd rechercheur mee in de zoektocht naar de verdwenen meisjes. Daarbij voorziet ze de lezer gedoseerd van alle informatie over Margot en Katie. Langzaam maar zeker krijgt je inzicht en ontdek je de dames écht.

Helaas houdt deze succesformule niet het hele verhaal stand. Waar het verhaal tot tweehonderd bladzijden vanaf de eerste letter oprecht spannend is, over het algemeen redelijk goed opgebouwd lijkt en mooi gesymboliseerd wordt met de Griekse mythologie, verandert dit in de laatste bladzijden. Tot die tijd lijken overbekende verhaalelementen het verhaal geen pijn te doen: ‘Je schrijft goddomme een hulprubriek, natúúrlijk krijg je dan gestoorde brieven. Dat wil nog niet zeggen dat je het allemaal op jezelf moet betrekken.’ Echter, dat verandert. Callaghan laat een van haar personages, ogenschijnlijk uit het niets, alle geheimen oplossen. Met een gehele uitleg, onder andere met een derde verteller, probeert ze deze plotselinge omslag vervolgens te rechtvaardigen. Echter, het kwaad lijkt al geschiet: waar ze lange tijd de lezer uitnodigde mee te speuren en mee te denken, dumpt ze de lezer aan de kant van de weg: louter als toeschouwer kan hij nog zien wat er gaat gebeuren.

Met een meer beschrijvend laatste slotakkoord maakt Callaghan een in literatuur vaak onbesproken en zeer interessant thema bespreekbaar. Echter, meer dan oppervlakkig bespreken doet ze niet. Waar het door haar aangehaalde thema zeker zorgt voor verrassende omslagen in het verhaal, krijgt het niet voldoende aandacht om écht te landen. Lieve Amy lijkt daarmee een zeer spannende psychologische triller, maar mist net dat beetje extra.

Helen Callaghan/Lieve Amy / Vertaald door Carolien Metaal / Ambo/Anthos / 310 blz. / ISBN: 978 9026 33 4207

No Comments

Post a Comment