Als de Nigeriaanse Morayo als 74-jarige vrouw haar heup breekt, weet ze niet goed wat ze met zichzelf aan moet. Ze was eigenlijk druk bezig met het organiseren van haar verjaardag: elk jaar doet ze iets spannends, iets onverwachts, en dit jaar wilde ze een tattoo laten zetten. Zo simpel is de opzet van deze novelle. Normaal gesproken zijn novelles niet mijn favoriete boekvorm: ik wordt vaak teleurgesteld door het gebrek aan diepgang. Als een muildier dat roomijs naar de zon draagt  is misschien wel de allereerste uitzondering op deze regel.

Dat is niet de enige regel die dit boek doorbreekt. De hoofdpersoon Morayo is, zoals eerder gezegd, een vrouw van 74; en laten we eerlijk zijn, dat zijn meestal niet de meest avontuurlijke hoofdpersonen. Of juist wel? Dit stereotype werd namelijk al opzij gezet door Jonas Jonasson in De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, maar wat mij betreft doet Manyika hier nog een schepje bovenop. Morayo is op haar 74e een personage dat een lang en interessant leven combineert met een ongekende levenslust, wijsheid en bovenal, vriendelijkheid. We zien de wereld door haar ogen en we zien haar door de ogen van andere personages, waar dit boek rijk aan is. Morayo was het absolute hoogtepunt van deze novelle. Het beste voorbeeld van haar fantastische karakter is misschien wel dat zij besloot haar boek niet op auteur, of op kleur te sorteren: nee, ze zette de boeken waarvan de hoofdpersonages maar eens met elkaar moesten praten naast elkaar. Beter dan dat wordt het niet.

Om heel eerlijk te zijn koos ik dit boek helemaal niet om de synopsis, maar om een combinatie van factoren die bestond uit de prachtige zonnige kaft en de verrassende en originele titel. Voor degenen die nieuwsgierig zijn: de titel komt uit een gedicht genaamd Donkey On, geschreven door Mary Ruefle. Nu wil ik niet beweren dat ik ook maar iets van dit gedicht begrijp, maar ik kan wel zeggen dat de originaliteit en de opvallendheid van dit boek de inhoud perfect weerspiegelen. Ik werd verbaasd door de hoeveelheid levenslessen en vertederende momenten in dit boek. Al met al kan ik zeggen dat we allemaal nog veel van Morayo kunnen leren.

Dus, kortom: Als een muildier dat roomijs naar de zon draagt is verrassend, bijzonder, vriendelijk en openbarend. Als je het gaat lezen, geniet ervan! Er zijn wat losse eindjes, zoals altijd bij zulke korte boeken, maar het enige puntje van kritiek dat ik nu kan leveren, is dat ik eigenlijk wel meer over Morayo had willen lezen.

Ik heet Lisa Warners, woon in Utrecht en zit in de zesde klas op het Christelijk Gymnasium. Ik lees al sinds ik heel klein ben. Tegenwoordig lees ik vooral veel Young Adult fantasy en Engelse/Nederlandse literatuur, bij voorkeur in het Engels. Tot mijn favorieten behoren de A Court of Thorns and Roses series, To Kill a Mockingbird, The Remains of the Day en Fangirl. Mijn favorieten wisselen echter nogal per dag en per humeur.

Als een muildier dat roomijs naar de zon draagt/Sarah Lapido Manyika/vertaling Anneke Bok/De Geus i.s.m. Oxfam Novib/2018/156 blz./ISBN 978-90-445-4142-7