‘Ik ben een kind en een wilde, twee schepsels die niet belachelijk kunnen zijn.’ – Paul Gauguin

In een rustig stadje genaamd San Cristóbal verschijnen 32 kinderen. Niemand weet waar ze vandaan komen. Ze spreken een onbekende, onverstaanbare taal en ze lijken compleet afgesloten van de buitenwereld te hebben geleefd. Het effect van de kinderen op de bevolking in San Cristóbal is groot, de kinderen zijn immers gewelddadig en hongerig. De angst neemt toe wanneer twee volwassenen worden neergestoken in een supermarkt. De situatie zal alleen maar verder escaleren totdat alle 32 kinderen omkomen. Wat is er gebeurd?

Het knapste aan Republiek van het licht is de spanning die het hele verhaal voortduurt. Aan de hand van realistische documenten en uitspraken wordt de gebeurtenis 20 jaar later beschreven door een gemeenteambtenaar, die zelf ook nog een rol speelde bij de gebeurtenis. De lezer vraagt zich constant af hoe het zit met de groep kinderen. Wat is er met hen gebeurd? Waar komen ze vandaan? Waarom zijn ze allemaal omgekomen? Vormden ze een geheime groep? Wat zijn hun intenties? Deze vragen blijven tijdens het verhaal door het hoofd van de lezer spoken. De documenten van de gemeenteambtenaar geven telkens maar een klein stukje informatie. Net genoeg om geboeid te blijven, net te weinig om het verloop van het verhaal te kunnen voorspellen.

De eerste zin van Republiek van het licht zet al direct een mysterieuze toon: ‘Als mij wordt gevraagd naar de 32 kinderen die in San Cristóbal omkwamen, hangt mijn antwoord af van de leeftijd van mijn gesprekspartner.’ Deze mysterieuze toon is later in het boek terug te zien, bijvoorbeeld in de vorm van symboliek. Andrés Barba weet heel goed het evenwicht te bewaren tussen de symboliek en de realistische aspecten. Daarnaast is het verhaal opgebouwd uit verschillende informatiebronnen, zoals krantenknipsels, filmmateriaal van bewakingscamera’s en ooggetuigenverklaringen. De lezer kan zo zelf uit de losse puzzelstukjes steeds beter een verhaal schetsen over wat er is gebeurd.

Het interessante aan Republiek van het licht is het contrast dat Andrés Barba laat zien. Kinderen horen onschuldig te zijn. Ze zijn nog een onbeschreven blad, zonder geweld, rare gedachtes en onmaatschappelijk gedrag. Maar deze 32 kinderen zijn totaal ontspoord. Het zijn geen kinderen, maar kleine volwassenen. Kleine volwassenen met slechte bedoelingen, die nadenken over de dood, seks,  ‘het kwaad’. Het voelt voor de lezer heel raar om hierover te lezen, omdat het tegen het natuur van ons denken is.

Republiek van het licht is het beste te omschrijven als intens. De lezer wordt constant geconfronteerd met vermoedens, conclusies en andere voorbarige gedachten. Daarom kan het zeker voorkomen dat de tragiek van het verhaal pas aan het einde duidelijk wordt, en daardoor nóg harder aankomt. Andrés Barba heeft een bijzonder boek geschreven met Republiek van het licht, dat is iets wat zeker is!

Hoi! Ik ben Maaike, negentien jaar en geneeskunde student in Groningen. Ik hou van paardrijden, voetbal, skiën en natuurlijk lezen! Tijdens het reizen naar wedstrijden of trainingen vind ik het heerlijk om een boek te lezen. Van romans tot informatieve boeken, met alle onderwerpen kan ik uit de voeten.

Republiek van licht / Andrés Barba / Vertaling: Irene van de Mheen / De Bezige Bij / 2017 / 207 pag. / ISBN 978 94 031 3200 6 NUR 302

No Comments

Post a Comment