Twee weken lang vertelde Cordelia Kenn mij alles. Wie ze was, wie ze wilde zijn, hoe ze van lezen en schrijven hield, wie haar dierbaar was. Twee weken lang heb ik geluisterd naar de gebeurtenissen en overpeinzingen die ze met passie op papier gezet had. Even leek het alsof ík de dochter was die nu nog in haar buik zat, de dochter die zestien jaar later alles zou lezen wat haar moeder voor haar opgeschreven had, en haar zo over haar eigen jeugd vertelde.

‘Ik maak dit boek voor je terwijl ik op je komst wacht. Ik ben eraan begonnen zodra ik wist dat je verwekt was. Ik wil het je geven op je zestiende verjaardag. Weet je, een paar weken na je geboorte word ik twintig, en die twee gebeurtenissen samen zullen het einde markeren van mijn jeugdjaren, want dan ben ik moeder en niet langer een onverantwoordelijke jongere. Dit wordt dan ook een soort zelfportret van mij als meisje. Ik hoop dat we het samen zullen lezen als jij zestien bent en ik op weg naar de veertig, zodat we onze jeugdjaren kunnen delen, jij terwijl je er middenin zit en ik in geschreven woorden, om te ontdekken hoeveel we op elkaar lijken en hoe verschillend we zijn.’

Cordelia is vijftien jaar en heeft zich een doel gesteld: ze heeft een jongen nodig met wie ze voor het eerst echt seks zal hebben, en William Blacklin is de uitverkorene. Hoewel Will zijn passie in eerste instantie alleen voor de muziek lijkt te bewaren, groeit hun eerste ontmoeting uit tot een liefde die draait om passies: de passie van Will voor bomen, de passie van Cordelia voor lezen en schrijven (‘Mijn god is taal, geschreven en gelezen taal. En een andere god is er niet’.) en bovenal de passie voor elkaar. Cordelia is wispelturig, onzeker en af en toe grof en domweg onredelijk. Ze wordt boos als dingen niet lopen zoals ze had gepland, snapt Will soms niet en wordt dikwijls door hem verrast, maar ze is vooral stapelgek op hem en wil hem nooit meer kwijt. Als Will verhuist naar een andere stad om een opleiding te volgen, komt ze er echt achter hoeveel hij voor haar betekent en hoe verwend ze is geweest door hem al die tijd voor zich alleen te hebben gehad.

Maar ‘Dit is alles’ is veel meer dan een liefdesverhaal, hoe bijzonder Aidan Chambers die band ook beschreven heeft. Cordelia vertelt haar dochter over de moeizame band die ze met haar vader heeft sinds haar moeder is overleden, hoe ze in Izumi haar trouwste vriendin vond, en hoe alles veranderde toen Julie haar over zichzelf vertelde, en haar hielp zichzelf te vinden. Ze somt rijtjes op van dingen waar ze van houdt, en waar ze absoluut niet van houdt. Door alles wat ze vertelt, en dat is alles, kom je dichterbij iemand dan je ooit geweest bent.

En het is de moeite waard heel dicht bij Cordelia te komen. Ze is een kleurrijk persoon, van heel licht tot heel donker, en de manier waarop ze om zich heen kijkt en dingen beschrijft, is herkenbaar en ontroerend. Ze heeft me aan het lachen en aan het huilen gemaakt en 782 bladzijden lang dicht bij zich gehouden. Cordelia denkt, schrijft en fantaseert, en is daarmee de meest inspirerende hoofdpersoon die ik ooit ben tegengekomen. Aidan Chambers is een onnavolgbaar auteur, die met Cordelia een karakter heeft gecreëerd dat voor iedereen herkenbaar, maar op zichzelf authentiek is. De manier waarop Cordelia denkt en schrijft heeft mij persoonlijk erg getroffen, omdat ik mezelf er soms volledig in herkende, en omdat het zo open, eerlijk en intelligent is. Ook de manier waarop het boek is ingedeeld, is opvallend en origineel: elke kussendoos luidt een nieuwe fase in in Cordelia’s zoektocht naar zichzelf.  Na deze dappere, maar onmogelijke poging dit boek en de lading ervan te vatten in één recensie, kan ik maar één ding zeggen: lees ‘Dit is alles’, en lees het vooral langzaam en aandachtig – voor je het weet is het tijd om afscheid te nemen.
http://www.youtube.com/watch?v=CufgIEn