Vier jongens ontmoeten elkaar op een kamer in het internaat waar ze het komende jaar met elkaar zullen doorbrengen. Ze kennen elkaars achtergrond niet, maar weten dat ze alle vier opgroeien in de Balkanoorlog, een tijdperk waarin families uit elkaar worden gescheurd en je je leven niet zeker bent. Binnen de muren van het internaat zijn ze veilig, en leven ze alsof ze grenzeloze mogelijkheden hebben. De werkelijkheid, waar ze zo nu en dan van proeven, maakt een einde aan de schijnbare grenzeloosheid: een zus, die geen geld, maar wel een kind heeft, een jongen die in een tochtig hoekje van een verlaten gebouw slaapt, het meisje dat, afgezonderd van het oorlogsgeweld, wordt getroffen door kanker, het internaat dat toch niet zo veilig blijkt te zijn als ze gedacht hadden. Onder de druk van de situatie en de spanning van hun groeiende seksualiteit, proberen ze maar één ding: te blijven lachen.

Stipo Jelec heeft een uniek boek geschreven. Geen enkel element in dit boek heb ik ooit op deze manier ergens anders gelezen: de karakters van de jongens, hun diepgaande gesprekken en niet te onderdrukken gevoelens voor elkaar, hun kijk op de wereld en de context van een veilig internaat in het geweld van een oorlog. Het maakt dat ‘Als jij kon kruipen in mijn huid’ een uitdagend boek is dat je aandachtig moet lezen, en een gevoel op je drukt dat je niet snel loslaat.

No Comments

Post a Comment