Dun is een mooi sfeervol boek over een dun meisje dat zich volvreet, alles uitkotst en zo steeds dunner wordt. Fee is naar de stad gevlucht en ze heeft maar één doel: zo veel en zo snel mogelijk eten. Ze grijpt elke gelegenheid aan om zich vol te vreten, uit protest en woede tegenover haar vader, na de ruzie met haar vriend en na het verraad van Pie. Op haar calorietocht door de stad komt ze een jonge ober tegen, vermaakt ze de eenzame Herman, ontmoet ze de moeder van visser Pim en zijn zus Celine, maar laat ze zich vooral leiden door haar overleden moeder, die haar nog steeds te hulp schiet op de momenten dat ze haar nodig heeft. Tot ze een advies van haar moeder negeert en alles uit de hand loopt. Dan wordt het tijd voor Fee om te vertellen.

Dit boek maakte tot een bepaald punt in het verhaal erg veel indruk op me. Niet door de vreetbuien van Fee, maar door de puurheid waarin haar tocht beschreven was. Door haar woede en wanhoop valt haar masker af en zie je haar zoals ze op haar meest pure manier is. En dan doet Fee waanzinnige dingen. De verklaring in de laatste hoofdstukken leidt dan toch tot een soort anticlimax, of juist niet? Aan de ene kant is het verrassend, maar aan de andere kant is het misschien ook wat uitgekauwd of valt het tegen, is het kleiner dan je had verwacht. Misschien is dat juist ook de essentie van dit boek: Fee gelooft in háár waarheid en zit vast in haar beleving, wat je als lezer dus ook zit, tot op het laatst. Lezen maar!

No Comments

Post a Comment