Omdat de financiele steun voor NASA samen met de populariteit van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie terugloopt, besluit het bestuur de grootstse publieksstunt ooit in het leven te roepen. Er wordt een loterij uitgeschreven. Alle jongeren tussen de 14 en 18 op de hele wereld kunnen zich inschrijven. 3 van die jongeren mogen met de volgende maanmissie mee naar de, tot nu toe geheimgehouden, maanbasis DARLAH.  Midori uit Tokyo, Antoine uit Parijs en Mia uit Noorwegen zijn de gelukkigen die een week op de maan door mogen brengen. Langzaam leer je de jongeren kennen. Maar de verwarde gedachten van een demente man uit Miami wijzen erop dat er iets aan de hand is op de maan.

Het duurt vrij lang tot de jongeren naar de maan gaan. Op zich is dit deel van het boek wel interessant, omdat de 3 jongeren alledrie heel anders zijn. Ieder heeft zijn eigen redenen om graag (of juist niet) naar de maan te willen. Maar als het verhaal verder gaat, blijk je de daadwerkelijke reis vooral door Mia’s ogen te zien. En dan lijkt de tijd die je bezig bent geweest met de andere 2 winnaars eigenlijk een beetje overbodig. Eenmaal op de maan wordt al heel snel duidelijk dat er grote problemen zijn. De jongeren en hun begeleiders zijn vrijwel vanaf het begin in groot gevaar. Maar een van de begeleiders weet wat er aan de hand is en hij weigert dit te vertellen, zelfs als er doden beginnen te vallen. Op een gegeven moment begint dat wel irritant te worden, vooral als je als lezer al veel meer weet dan Mia, die dan nog eens begint met vragen stellen. Toch greep de spanning mij wel, zeker tegen het einde. Het is dan nog maar de vraag of er ook maar iemand nog thuis komt.

Het beste aan dit boek vond ik de verhaallijn van de demente man. Het zijn maar een paar korte stukjes, maar ze zijn absoluut briljant. Harstad weet je echt mee te nemen naar de verwarde gedachten van deze man, waarbij soms hele andere dingen belangrijk zijn dan in die van ons. Dit gebeurt trouwens wel met veel respect voor dementie. De rest van het boek vond ik niet echt fantastisch. Het einde is wel spannend en ontwikkelt zo’n nare sfeer die je niet echt van je af kan schudden. Dat is wel goed gedaan. Maar in de laatste bladzijdes ontwikkelt het plot zich ineens zo snel, dat je het gevoel krijgt dat er elementen in zitten waar veel meer mee gedaan had kunnen worden. Toch wil je het per sé uitlezen. Dat is de moeite waard, want het is niet bepaald wat je ervan verwacht. En met de laatste zin (Pas als je opgeeft, houdt het allemaal echt op.) kan je die nare sfeer uit het laatste deel van het boek toch nog van je afschudden.

Darlah – 172 uur op de maan / Johan Harstad / vertaald door Paula Stevens / Uitgeverij Podium / 2011 /  366 pag. / ISBN 9789057594366

No Comments

Post a Comment