Ook ik werd een aantal weken geleden benaderd om een paar boeken te lezen en daarover een recensie te gaan schrijven. Aangezien ik sinds een maandje veranderd ben in een arme student grijp ik zulke kansen natuurlijk aan. Dit resulteerde in het lezen van het boek van James Mylet, ‘Lex’.

Het begin van het boek is heel leuk om te lezen, je leert Lex een beetje kennen. Een jongen van een jaar of achttien met een eigen radiozender. Hij leeft in het kleine Cliffden en is bezig met zijn examens. Na zijn examens wil hij graag naar Londen om economie te studeren. Hiernaast probeert hij nog een concert te organiseren van zijn favoriete band ‘Toots & The Maytals.

Het begin van het boek is heel goed geschreven. Het leest heel erg lekker en voordat ik er erg in had was ik al over de helft. Helaas begon het rond bladzijde 150 een beetje in te zakken.  Het gaat ondertussen over zijn grote liefde Michelle en natuurlijk over het feit dat ze al bezet is. Dit alles is helaas niet zo scherp geschreven als de rest van het boek. In het begin vertelt Lex over het feit dat hij alles met computers doet voor de hele gemeenschap van Cliffden, zo ook voor een oude man in Cliffden. Hij vertelt dat hij toch maar een kinderfilter heeft geïnstaleerd om hem te beschermen tegen de vuiligheid van het internet. ‘Het spijt met heel erg… ja, ik was het inderdaad die helaas het lichaam heeft gevonden; zijn gezicht was verstijfd van de schrik en er rolden in frituurvet worstelende lesbische sletjes over het beeldscherm’. Helaas maken deze passages plaats voor slap gelul over zijn vriendin en het feit dat hij nog maagd is. Het hele boek is geschreven in de ik vorm, maar af en toe is er een kort hoofdstukje uit de perspectief van bijvoorbeeld zijn zusje, vader of beste vriend Davey. Deze hoofdstukken zijn weer heel erg leuk geschreven omdat je ook nog een beetje een andere kijk op Lex krijgt. Zo realiseer je ook een beetje dat Lex zichzelf natuurlijk idealiseert.

Eerlijk gezegd denk ik dat dit een leuker boek is voor mannen van achter in de 30 die dan sentimenteel terug kunnen kijken op hun jeugd. Maar ik vond het, afgezien van het feit dat het goed geschreven is, geen bijzonder boek. Het verhaal is niet heel erg bijzonder en Lex krijgt niet heel veel diepgang. Als ik heel eerlijk ben heb ik de laatste 50 bladzijden niet eens meer gelezen omdat ik totaal niet benieuwd was naar het eind. Mijn advies aan iedereen die dit boek gaat lezen, pak je paspoort er even bij. Geboren voor 1980? Lekker gaan lezen, geeft je waarschijnlijk een warm gevoel en goede herinneringen aan je eerste liefde. Geboren na 1980? Er zijn genoeg andere boeken die grappig zijn én een goed verhaal hebben.

Le x / James Mylet / vertaald door Harry Pallemans / Uitgeverij Ambo|Anthos / 200 pag. / 2011 / ISBN 9789041420220

Deze recensie werd geschreven door Dwight Grondel, student te Groningen