Jeeej! Laure Van den Broeck heeft mijn ergernis aan Haar Naam Was Sarah weer helemaal kunnen helen. Ik was bijna bang dat ik te kieskeurig aan het worden was wat schrijfstijl betrof, maar Birdie heeft mijn vertrouwen in de literatuur weer helemaal hersteld.

Birdie is vijftien en een onvatbaar meisje. Ze heeft het moeilijk met de dood van haar vader, en het liefst zou ze er gewoon over kunnen praten, maar dat is het laatste wat haar moeder (Felicity), die denkt dat ze nog een puber is, wil doen. Cassius is een vriend van Birdie die stiekem een oogje op haar heeft en niet weet hoe hij met Birdie moet omgaan. Is hij nu verliefd op haar in zijn fantasie, of op de echte Birdie?

Ik wist van Laure Van den Broeck al dat ze een mooie schrijfstijl heeft, maar in dit boek overtreft ze zichzelf. Er staan op elke pagina mooie vergelijkingen, die zo vloeiend in het verhaal verweven lijken dat elke zin die er staat opeens logisch is, alsof ik het zelf ooit zo heb ervaren, maar nooit heb kunnen verwoorden. Door Van den Broecks’ schrijfstijl kon ik me zonder moeite laten wegzinken in het verhaal. Birdie voelde als een geborgen wereld waar ik ‘s avonds in wegkroop. Ik voelde me in Birdie zo thuis dat het boek mijn tweede leven had kunnen zijn. Het is moeilijk om mijn favoriete zinnen er uit te pikken, maar hier zijn er twee.

Birdie en Cassius spijbelen en liggen bij Cassius’ thuis op bed…
‘Ik denk dat astronauten misschien wel de gelukkigste mensen zijn. Zoals ze naar de aarde kunnen kijken, zo ver weg.’ Cassius’ stem zweefde naar het plafond. Birdie wilde antwoorden: ja, dat denk ik ook, het moet zo cool zijn om lichtjaren weg te zijn van alles, niet meer van deze wereld en toch ook niet dood, maar er kwam geen geluid over haar lippen. Ze wilde glimlachen, maar haar lijf en haar lippen waren zo licht dat ze ze niet meer kon verroeren.

Felicity denkt terug aan hoe ze haar jeugd ervoer op het eiland…
‘De zee wees Felicity fluisterend op haar onmetelijke uitgestrektheid, en op haar getijden die voor altijd en eeuwig hetzelfde zouden blijven, ook als Felicity allang was gestorven. De zee siste haar toe, dreigend, dat langzaam maar zeker de dag naderde waarop ze Felicity zou wegsleuren en meevoeren in vergetelheid.’

Birdie’s grootvader zal weldra begraven worden en de spanningen nemen toe. ‘Sluimerende emoties ontwaken en een zware storm zweept de spanningen naar een hoogtepunt…’ zegt de flaptekst, en beter kan ik het niet verwoorden. Ik moest me in dit boek laten gaan, mijn redeneringsspieren en boekprincipes laten rusten en weten dat Laure me zou opvangen in haar wereld, en dat heeft ze ook gedaan. En wauw, wat heb ik genoten van dit boek.

(Een interview met Laure Van den Broeck is te vinden op de Nieuwspagina van deze site!)

Birdie / Laure Van den Broeck / Uitgeverij Lannoo / 2012 / 336 pag. / ISBN 9789020989304