Engeland tijdens de Tweede Wereld Oorlog: een oude imker met een interessant verleden, een zwijgend Joods jongetje en een grijze roodstaart papegaai die cijferreeksen in het Duits debiteert. Dit zijn op zichzelf al prikkelende ingrediënten, maar voeg daar moord en de ontvoering van voornoemde papegaai aan toe en je hebt een boek dat in één keer uitgelezen moet worden.

De oude imker, die zich al decennia heeft teruggetrokken op het platteland, ziet op een dag Linus en zijn papegaai Bruno voorbij lopen. Het tweetal intrigeert hem en hij verbreekt zijn zelfverkozen isolement om met de jongen te gaan praten. Linus praat echter niet, Bruno wel. De cijferreeksen die hij in het Duits ten beste geeft intrigeren de oude man, maar aangezien de jongen niet praat, is niet te zeggen wat ze betekenen. De oude man treft Linus pas weer wanneer een van de kostgangers in het huis waar hij woont, vermoord is en Bruno ontvoerd. De lokale politie wil maar wat graag dat de oude man ze helpt. Deze wil echter niet helpen de moord op te lossen, wel om Bruno terug te vinden.

Doordat Chabon zijn personages met een paar rake beschrijvingen neerzet, maar hun achtergrond versluiert houdt, geeft hij ze een zweem van mysterie en is het tegelijkertijd heel makkelijk om ze te mogen of juist niet. Daarnaast is Chabon heel goed in het suggereren van dingen, waardoor je denkt best veel te weten over wat er precies aan de hand is. Tussen de regels van het verhaal over de ontvoerde Bruno door lees je ook een ander verhaal. Dat van een Joodse jongen  die veel verloren heeft in de oorlog. De dromerige en beschrijvende schrijfstijl van Chabon roept tederheid  en ontroering op, zoals in dit fragment:

“Over het netvlies van de oude man dreven plekjes, kleurige kikkervisjes van herinnerd zonlicht, met daarin het opgloeiende negatief van een jongetje met een papegaai op zijn schouder. Hij zag zichzelf opeens door de ogen van de jongen: een soort driftige mensenetende reus die als een personage uit de sprookjes van Grimm uit het donkere huis met het rieten dak tevoorschijn schoot met een roestig blikje verdachte snoepjes in zijn bottige, klauwachtige hand. Hij was verbaasd en opgelucht toen hij weer buiten kwam en de jongen nog steeds zag staan.”

Het verhaal heeft een aantal mooie zwart-wit tekeningen, waarin een zin uit het verhaal verwerkt is. Dit is een boek dat ik iedereen wil aanraden om te lezen. Gewoon omdat het gevoel dat dit verhaal je geeft, eigenlijk niet te vertellen is. Dat moet je ervaren.

De laatste oplossing / Michael Chabon / vertaling door Gerda Baardman / Uitgevers Ambo|Anthos / 2014 / 120 p. / ISBN 9879041413192