
De kinderen van Calais begint met het verhaal van Lilith en Violaine, hartsvriendinnen. In een brief aan elkaar beschrijven ze hun herinneringen aan een gezamenlijke jeugd en welk beeld ze van hun beste vriendin hebben. Dan maakt Lara Taveirne een sprongetje in de tijd en staan we opeens aan de rand van een klif met beneden het lichaam van Violaine en bovenop het klif twee boekentassen. Dan vraag je je toch af wat er gebeurd is met Lilith. Met Lilith gaat het verhaal over een vriendschap die haarscheurtjes kreeg verder.
Laat me beginnen met te zeggen dat er in
[…]Dezelfde flakkerende zon die smolt op de horizonlijn zo’n halve seconde voordat Violaine opsprong. Haar armen opgestoken naar een onzichtbare trapeze aan het hemelgewelf. En plots, alsof ze bij haar enkels werd gegrepen, naar beneden werd getrokken.
Eigenlijk ben ik er niet helemaal uit wat ik nu precies van deze roman vind. Er zitten hele mooie aspecten in en de schrijfstijl spreekt me aan, maar op een of andere manier duurt het verhaal te lang. Daarnaast ligt een alles bedekkende waas van triestheid over het verhaal. Een waas die niet genoeg tegenwicht krijgt om het interessant te houden. Tragiek kan heel mooi zijn of deprimerend. De kinderen van Calais neigt voor mij iets te veel naar het laatste. Desondanks ben ik toch nieuwsgierig naar een volgende roman.
Voor een interview met Lara Taveirne over haar debuutroman, klik je op http://www.radio1.be/programmas/vandaag/boek-de-kinderen-van-calais
De kinderen van Calais/ Lara Taveirne / Uitgeverij Manteau / 2014 / 285 p. / ISBN: 9789023329474
No Comments