Een serieuze maar losse professor die op een avond tot zijn grote schrik oog in oog komt te staan met het beeldschone evenbeeld van zijn eerste grote liefde. Dat kan maar een ding betekenen. Maar dat is dus precies niet hoe De hemel boven Parijs verder gaat.

Olivier krijgt Fie aan zich opgedrongen door zijn collega bij wie ze in huis woont, of hij haar niet wat kan helpen omdat ze toch bij hem in de les zit. Hij weet niet hoe hij zich moet gedragen als hij ziet dat Fie net zo goed zijn vroegere liefde Mathilde had kunnen zijn, een liefde die niet uitdoofde maar met een knal over was. Hij probeert zo normaal mogelijk te blijven doen, maar laat zich overhalen tot het nakijken van haar essays (wat absoluut niet gebruikelijk is in Frankrijk) en zoekt voor haar een appartement als ze niet meer bij Oliviers collega wil wonen. Fie, uitwisselingstudent uit Nederland, is op haar beurt stil, afwachtend en bangig. Ze probeert zich los te scheuren van haar aanhankelijke moeder in Nederland en is eigenlijk niet voor de lol naar Parijs gegaan. Ondanks dat ze beiden afstand proberen te houden, zorgen de omstandigheden ervoor dat ze op een gegeven moment niet meer om elkaar heen kunnen.

Gekwetste leraar en stugge student, dat kan maar een kant op. Toch is dat niet wat je krijgt. De langzame toenadering is mooi opgebouwd. Soms is het Olivier die meer aandacht vraagt, dan weer Fie. Het is het hele verhaal door ook lastig te zeggen wat Olivier van Fie wil. Wil hij niks met haar te maken hebben, wil hij een partner, wil hij een dochter? Zijn acties getuigen van een strijd met zichzelf. Ondertussen lees je Fies essays voor Oliviers vak. De essays worden menselijker naarmate Fie haar plek vindt in Parijs. Haar derde versie is heel open.

De hemel boven Parijs is een prachtig debuut dat echt nieuwsgierig maakt naar meer. Het verhaal ontroert op momenten dat Olivier terugdenkt aan zijn Mathilde, het verrast door de grote kennis van de in het verhaal verweven kunst(geschiedenis), het trekt je mee door de emoties en het gevoel dat in alle zinnen ligt. De schrijfstijl en het verhaal doen denken aan Stoner van John Williams, maar De hemel boven Parijs is anders, levendiger. Met zinnen als ‘Al drukte hij hun wangen tegen elkaar tot ze niet meer konden ademen, hij kon zijn hoofd niet in het hare drukken’ over het wegnemen van zorgen maakt dit boek indruk.

Bregje Hofstede heeft met De hemel boven Parijs een geweldig boek geschreven waar niet alleen verhaal en schrijfstijl maar ook kennis van kunstgeschiedenis samenwerken en een prachtig geheel vormen waar ze erg trots op mag zijn.

De hemel boven Parijs / Bregje Hofstede / Uitgeverij Cossee / 2014 / 224 pag. / ISBN 9789059364974