Lady Midnight is Cassandra Clare’s eerste boek in een nieuwe serie die zich afspeelt in de Shadowhunter wereld. Het boek speelt zich af vijf jaar na de gebeurtenissen in City of Heavenly Fire (Stad van Hemelse Vlammen) en voor het eerst zien we de gevolgen van die gebeurtenissen op de rest van de Shadowworld.

Deze serie speelt zich af in Los Angeles, voornamelijk bij de inwoners van de Los Angeles Institute, de Blackthorns en Emma Carstairs. Sinds de laatste keer dat we hen zagen, na alle gebeurtenissen in CoHF die ik niet zal verklappen voor degenen die die serie nog niet hebben gelezen, zijn Emma en Julian niet langer de twaalfjarige kinderen van toen. Ze zijn nu zeventien aar oud. De LA Institute is opgeschrokken door verschillende moorden in Los Angeles en ze lijken verdacht veel op de moord op Emma’s ouders, al is dat wat Emma geloofd. Emma is niet langer een kind in de rouw om de dood van haar ouders maar een jonge vrouw die er achter wil komen wat er gebeurd is met haar ouders en die wraak wil op de persoon die het op zijn of haar geweten heeft. Sinds de laatste keer dat we haar zagen is ze nu parabatai met Julian en moet Emma haar hoofd en hart leren vertrouwen als ze op onderzoek uit gaat. Maar het is niet altijd gemakkelijk om je hart te volgen wanneer je hart je in een richting brengt waar je niet naar toe mag.

Alsof dat nog niet genoeg is, is Julian’s oudere broer Mark – die gevangen werd genomen door de faerie vijf jaar geleden – terug als een soort offer. De Faerie willen weten wie de moorden op hun soort pleegt en ze hebben de hulp van de Shadowhunters nodig. Maar tijd gaat anders in Faerie en Mark herkent zijn familie bijna niet. Is hij daadwerkelijk terug, zouden de faerie het toelaten?

Laat me beginnen met het zeggen dat ik al uitkijk naar dit boek sinds ik CoHF uitlas en erachter kwam dat de volgende serie over Emma en de Blackthorns ging. Ik vond haar een geweldig personage in het laatste boek van de Mortal Instruments en kon niet wacht waar ze zou eindigen en wat er zou gebeuren met haar. En ik ben niet teleurgesteld! Lady Midnight is een dik boek, maar alle 720 pagina’s sleuren je mee in een verhaal die je pas loslaten lang nadat je het boek hebt uitgelezen! Emma is één van de beste vrouwelijke hoofdpersonages waar ik de laatste tijd over gelezen heb, ze heeft schijt aan alles en iedereen en laat zich door niemand vertellen wat ze wel en niet kan doen.

“Nobody calls me ‘blondie’ and keeps their kneecaps.”

Is een van de voorbeelden van hoe Emma is. Ze mag dan wel blond zijn, ze mag pas zeventien zijn, maar ze is in rap tempo volwassen geworden sinds haar twaalfde en het einde van de Dark War. Het is niet geheel ongekend voor jonge Shadowhunters om een hoop mee te maken, ze vechten niet voor niets met demonen en andere gevaarlijke creaties, maar de Dark War was een hele andere wereld zelfs voor de oudere Shadowhunters. Emma vocht haar weg naar buiten en zelfs toen was ze al bezig met wat ze wilde en liet ze zich door niets en niemand tegenhouden om haar doel te bereiken.

Er waren een boel momenten in het boek waar gebeurtenissen uit de vorige series werden opgerakeld of waar er over gebeurtenissen in de Tales of the Shadowhunter Academy (die ik nog niet gelezen heb) verteld werden, maar het maakte het verhaal zoveel beter omdat het me vertelde over de personages uit de andere boeken. Niet omdat het slechte dingen waren, maar omdat ik de verhaallijnen van die personages geweldig vond en ik ze mis. Op deze manier kwam ik erachter wat er met hen gebeurt was!

Ik vind het moeilijk om een recensie van dit boek te schrijven zonder al te veel weg te geven van het verhaal omdat het boek me in een complete boekkater achter liet. Alles wat er gebeurde was geweldig en zo geschreven dat je het niet aan zag komen of het nou goed of slecht was. Wat ik vooral erg leuk vond was dat de titels van de hoofdstukken allemaal zinnen waren uit een gedicht van Edgar Allan Poe, een van mijn favorieten zelfs. Het bracht een soort mysterieus gevoel met zich mee waar ik erg van genoten heb!

Ik kan niet wachten op het tweede boek in de trilogie, wat helaas betekent dat ik nog meer dan een jaar moet wachten voor het uitkomt in mei 2017, maar het is het waard omdat ik weet dat Lord of Shadows net zo’n emotionele achtbaan zal worden als dat Lady Midnight was. Lady Midnight kreeg van mij vijf van de vijf sterren en ik wenste dat ik er nog veel meer kon geven dan die vijf. Ik weet zeker dat ik dit boek nog een keer ga lezen, is het niet dit jaar dan is het volgend jaar voor dat het volgende boek uitkomt!

Helaas is het nog niet bekend wanneer het boek in het Nederlands zal verschijnen. Uitgeverij Moon heeft aangegeven het wel te gaan vertalen en uitgeven. Hopelijk komen we dat snel te weten!

Deze recensie is geschreven door Daphne Maatman, 26 jaar, Sociaal Pedagogisch Hulpverlener, op dit moment woont ze in Engeland waar ze werkt als au pair. Wil je volgen wat ze leest, kijk dan op haar Instagram: daffodilsbooks.