Op de achterflap wordt dit boek van Wim Duijst eigenlijk in één zin samengevat: Dood zaad is een novelle over de dramatiek van de liefde wanneer een kinderwens niet vervuld kan worden.

Sandra heeft een diepe kinderwens, maar na zes jaar getrouwd te zijn met Ruud, is ze nog steeds kinderloos. Ruud wil echter zijn zaad niet laten testen, waardoor het stel niet weet of ze überhaupt wel een kindje kunnen maken. Als Ruud voor zijn nieuwe baan als vrachtwagenchauffeur steeds vaker in het buitenland gaat werken, neemt Sandra’s verlangen naar een kind het over en gaat ze achter het zaad van andere mannen aan.

Wim Duijst beschrijft in dit kleine boekje een aantal ethische dilemma’s, waarbij de hoofdpersoon keuzes maakt waarvan ik als lezer de kriebels krijg. Ik werd er zelfs een beetje gefrustreerd van, omdat ik Sandra en Ruud niet kon vertellen dat ze anders moesten handelen. Als een schrijver emoties kan oproepen bij een lezer, heeft de schrijver zijn taak volbracht. Toch is dit geen verhaal dat me bij zal blijven. Als er misschien wat meer achtergrondinformatie werd gegeven rondom de personages, zou ik het lezen al wat prettiger hebben gevonden.

Tijdens het lezen van deze novelle was ik eigenlijk constant aan het wachten op het moment dat de situatie zou gaan escaleren. De manier waarop dat op de laatste bladzijden gebeurt, kwam voor mij zo onverwachts, dat ik het een paar keer opnieuw moest lezen. Wim Duijst geeft deze onschuldige novelle op het eind, heel abrupt, nog een luguber randje.

Een leuk boekje voor tussendoor, maar niet één die hoog op mijn lijst komt te staan.

Dood zaad | Wim Duijst | Uitgeverij Marmer | 2016 | pag. 93 | ISBN 978 94 6068 295 7