Marcel Lortcher, zoon van de niet onverdienstelijke componist Peer Lortcher, ziet hoe zijn vader het in een onmogelijk te winnen strijd opneemt tegen de vergeetziekte die de familie achtervolgt. Dementie knaagt langzaam maar zeker aan alle mooie en minder mooie herinneringen van zijn vader. Om zijn vader niet volledig te verliezen, probeert hij bij hem door te dringen met de taal die zijn vader het best begrijpt: die van de muziek. Wanneer hij de dagboeken van zijn vader vindt, herkent hij zijn eigen verhaal. Hij leest hoe zijn vader in hetzelfde schuitje zat als hij nu en beseft dat ook hij waarschijnlijk niet gespaard zal worden…

‘Je blik staart de ruimte in. Je kijkt door muren, geluidsmuren, gevoelsmuren, geheugenmuren. Je beleeft je onvoltooid verleden tijd.’ (pagina 9)
Als je een boek zoekt dat je overlaadt met mooie zinnen, de ene na de andere, kan ik je alvast zeggen dat je bij deze hebt gevonden wat je zocht. Leue overspoelt zijn lezer met prachtige poëzie, verweven in het relaas van een man die zijn vader dreigt te verliezen. En dat verlies schetst de auteur op een zeer pijnlijke, maar des te menselijkere manier. Marcel spreekt vanuit zijn hart, elke keer.

‘Dat is het probleem met ‘hier’ en ‘nu’, het is zo snel ‘daar’ en ‘toen’.’ (pagina 52)
Na de eerste pagina’s was ik omvergeblazen. Ik verwachtte heel wat, door de positieve commentaren die passeerden via social media. Dat brengt altijd een risico met zich mee, maar deze debuutroman heeft een diepe indruk nagelaten. Ikzelf ben niet zo bekend met dementie, maar de eerlijkheid waarmee het verhaal geschetst is, gaf mij het gevoel dat ik deel uitmaakte van het leven van Marcel, dat ik bijna Marcel wás, waardoor je je als lezer kan inleven in een verhaal dat niet het jouwe is, maar wel het jouwe lijkt en gedurende een kleine 200 pagina’s ook wordt.

‘Met de handen in mijn dunne haren wandel ik naar het raam. Wolken geven geen raad.’ (pagina 186)
Op een bepaald moment leek ik het toch even gehad te hebben met het familieverhaal van de Lortchers. Hoewel Dimitri Leue een schitterend verhaal over verlangen, afscheid en talent in de schijnwerpers plaatst, raakte ik wat verloren in de schrijfsels van zoon en vader Lortcher. Het werd langdradig en ik verloor het gevoel met het verhaal en de personages. Gelukkig verdween dat gevoel even snel als het verschenen was en kon ik even hard genieten als voorheen.

‘Ik mis mijn vader terwijl hij naast mij zit.’ (pagina 17)
Het Lortchersyndroom is een aangrijpend verhaal over afscheid nemen en je dierbare verliezen aan een verschrikkelijke ziekte. Over familietrekjes waar je niet onderuit kan. Voor iedereen die op zoek is naar een roman om jezelf helemaal in te verliezen, maar gelukkig ook terug te vinden. En natuurlijk voor alle anderen.

Het Lortchersyndroom / Dimitri Leue / 2016 / Manteau /  187 blz. / ISBN 9789022332917