In dit geval was het de opzet van het boek waardoor ik me enorm aangetrokken voelde tot Orewoet. De spil van het verhaal zijn de verhoudingen tussen May (of Agatha), Lucas en Dirk. Er ontstaat een driehoeksverhouding tussen de personages waarbij Lucas en Dirk beste vrienden zijn, Dirk geobsedeerd raakt met May, May tot over haar oren verliefd is op Lucas en Lucas deze gevoelens voor May slechts beperkt beantwoordt. Het intrigerende aan de hele situatie is dat Lucas is overleden. Hij heeft (om onverklaarbare maar fascinerende redenen) zelfmoord gepleegd, waardoor één van de belangrijkste perspectieven wegvalt. Het verhaal vangt aan met Alex, Lucas’ zoon, die er pas achterkomt dat Lucas zijn vader was op diens begrafenis. Alex is vastbesloten om meer over zijn vader te weten te komen. Als lezer kon ik me dan ook het best met Alex identificeren omdat we in dezelfde positie verkeerden. Net als Alex probeer je als lezer een overzicht te krijgen van de ware gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden tussen Lucas, Dirk en May.

Op verschillende manieren krijg je stukjes informatie in je bezit. Een groot deel van het boek bestaat uit de brief van Dirk aan May waarin hij niets verbloemend aan haar uitlegt waarom hij de dingen heeft gedaan die hij heeft gedaan. Koopman laat het onbeslist of deze brief uiteindelijk ooit in May’s handen terechtkomt, maar dit doet er ook eigenlijk niet toe. Waar het om gaat is dat de stijl van de brief ontzettend persoonlijk en openhartig is. Dirk geeft zich in die brief geheel bloot en dus leer je de échte Dirk kennen, niet de Dirk zoals hij zich aan anderen voordoet. Wanneer Alex bij Dirk langsgaat om meer te weten te komen over zijn vader komt dit contrast op scherp te staan. Dirks huis is tot in de puntjes verzorgd. Alles is smetteloos wit en opgeruimd, er staan zelfs symmetrisch opgestelde bloemstukken in de vensterbank. De opmaak van zijn huis is een weergave van hoe Dirk zich naar de buitenwereld opstelt. Smetteloos, foutloos, onberispelijk, perfect. Dit is echter allemaal slechts schijn. In werkelijkheid manipuleert en bespeelt hij mensen wanneer hem dat zo uitkomt.

Andere perspectieven dan die van Dirk zijn de hoofdstukken geschreven vanuit Alex’ perspectief, fragmenten uit Agatha’s dagboek die door Alex worden gelezen en de kleine stukjes beleefd vanuit Agatha’s perspectief. Aan de hand van de informatie afkomstig uit deze verschillende bronnen kom je gradueel steeds beter te weten wat er is gebeurd. Het verhaal doet echter nog meer. Naast het feit dat de figuur van Lucas minder mysterieus en steeds tastbaarder wordt, leer je Dirk, Agatha en Alex heel goed kennen. Op hun eigen manier zijn ze allemaal onlosmakelijk verbonden met Lucas, maar het is juist deze gedeelde verbondenheid met Lucas waardoor je tot hun kern komt.

Op de omslag staat: “Orewoet is een indrukwekkende roman over de vloeibare scheidslijn tussen begeerte en waanzin.” en ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden. In Orewoet speelt Koopman met concepten als verlangen, liefde, begeerte, waanzin en gekte en hoe deze gevoelens tot uiting kunnen komen bij mensen. Koopman durft vraagtekens te zetten bij het oordeel van de maatschappij over de mentale toestand van medemensen. Dit onderwerp komt concreet naar voren wanneer Lucas in een inrichting is terechtgekomen. Als lezer was ik geneigd om Dirk als volslagen gestoord te bestempelen, maar nadat ik het verhaal had uitgelezen was ik toch iets terughoudender met mijn oordeel. Verder vind ik Orewoet erg mooi en beeldend geschreven en is er sprake van een duidelijke filosofische ondertoon wat natuurlijk erg bij mij in de smaak viel als studente filosofie. Kortom zeker een aanrader voor wie een interessant, passievol, kritisch en uitdagend boek wil lezen!

Deze recensie is geschreven door Christa Laurens, 18 jaar, eerstejaars studente Wijsbegeerte, Universiteit Leiden

Orewoet/Emy Koopman/Uitgeverij Prometheus/2016/280 blz./ISBN 9789044628630

No Comments

Post a Comment