Wanneer Elin erachter komt dat haar hele leven bestaat uit leugens, besluit ze om koste wat kost de waarheid te achterhalen. Maar met elk antwoord krijgt Elin er een nieuwe vraag bij. Ze denkt dat het ultieme antwoord, dat alle vragen in één klap zou oplossen, te vinden is in de tbs. Vastbesloten om dit antwoord te vinden solliciteert ze als sociotherapeut en komt ze terecht tussen een hoopje mannen dat elk omwille van een persoonlijke reden is geplaatst in de tbs-kliniek. Stukje bij beetje lijkt ze op de goede weg te zijn om de waarheid te achterhalen. Maar die waarheid is gruwelijker dan ze ooit had kunnen vermoeden.

Ilse Ruijters debuteerde eerder met De onderkant van de sneeuw en schreef met Later als ik dood ben haar tweede boek. De cover, het genre (psychologische thriller) en de achterflap maakten mij zo nieuwsgierig dat ik onmiddellijk wist dat ik dit boek moest lezen en dat het me zeer waarschijnlijk zou bevallen.

Na het lezen van de proloog was ik direct benieuwd naar de aanleiding van de gebeurtenissen die daar beschreven staan. Maar, zoals dat gaat, keren we bij het eerste hoofdstuk een heel stuk terug in de tijd. De eerste pagina’s en hoofdstukken waren boeiend en trokken me af en toe sterk naar het verhaal toe, maar hielden me niet onmiddellijk in een ijzeren greep. Maar naarmate ik verder in het verhaal verzeild raakte en meer een meer te weten kwam over Elin en de drijfveer achter haar handelingen, liet het verhaal me geen seconde meer los. Zelfs overdag bleef ik met de personages in mijn hoofd rondlopen en bedacht ik mogelijke antwoorden op alle vragen.

Ruijters maakt indruk met de sterkte van haar personages. Ze zijn allemaal erg menselijk, hoe gek dat woord voor sommige lezers misschien ook klinkt in combinatie met een tbs-kliniek. Maar alle personages zijn echt en ik geloof ze op hun woord. Er zitten heel wat verschillende karakters in en dat houdt het verhaal heel boeiend. Enkelen zijn zeer onvoorspelbaar, waar anderen dan weer sterk op hun principes staan. En ik denk dat dat een mooie weerspiegeling is van de realiteit waardoor het verhaal de lezer bereikt. In het bijzonder voelde ik me sterk verwant met het hoofdpersonage. Hoewel wij weinig raakvlakken hebben, moest ik als lezer geen enkele moeite doen om Elin te ‘zijn’. Je voelt haar angst, haar woede, maar ook alle liefde die ze te bieden heeft. Ook haar relaties met de mensen rondom haar versterken haar karakter en maken van haar ook maar een mens, dat op zijn eigen manier probeert een stukje van de wereld te begrijpen.

Later als ik dood ben heeft bij mij een diepe indruk nagelaten. Toen ik de laatste pagina’s omsloeg, had ik even tijd nodig om te bekomen en dit verhaal tot me door te laten dringen. Het zit meesterlijk in elkaar, heeft ijzersterke personages en laat geen enkele lezer onberoerd. Ilse Ruijters is een naam om niet snel te vergeten.

 

Later als ik dood ben / Ilse Ruijters / 2016 / The House Of Books / 283 blz. / ISBN 9789044348132

No Comments

Post a Comment