In De cowboykampioen verovert Liborio meteen vanaf de eerste bladzijde mijn hart. Hij is een illegale Mexicaanse jongen die voor een schijntje in een boekhandel net over de grens werkt. Uit de problemen blijven en zo snel mogelijk voldoende geld hebben om door te reizen naar het noordelijkere deel van Amerika, dat is zijn plan. Alleen komt dan Aireen zijn leven binnen geheupwiegd. Aireen die zich op zijn netvlies brand en Liborio in zijn gedachten beschrijft in de mooiste zinnen. Tegen haar praten is een ander verhaal. Zeker als Liborio haar redt en ze hem vertelt dat ze dat ook zelf had gekund. Daar sta je dan. Je hebt je onzichtbaarheid opgegeven door te vechten en een bedankje kan er niet af. Toch ziet en herkent Liborio iets in Aileen en besluit haar afwijzende houding niet zomaar te accepteren.
De vechtpartij van Liborio en de patsers heeft de aandacht getrokken van een man die jonge boksers opleidt. Vooral de vechtersbazen die, als ze niet in de ring stonden, in de gevangenis of het graf zouden belanden. Liborio aarzelt, maar gaat uiteindelijk in op het aanbod van de man om hem te trainen. Trainen betekend wedstrijden betekend geld betekend een betere kans in het leven. Hij heeft immers toch niets te verliezen?

Liborio deed me vanaf het eerste moment denken aan Holden Caulfield. Net als Holden is het taalgebruik van Liborio doorspekt met slang en vindt hij dat de mensen die hij ziet vooral ontzettend nep zijn. De wannabee gangsters, de paupers en de patsers en Chief, zijn baas.
Wat ik vooral erg mooi vindt, naast het verhaal natuurlijk, is de schrijfstijl van Auro Xilonen. Ze heeft een heel eigen slang gecreëerd voor haar roman. Haar taalgebruik is bombastisch en bloemrijk zonder dat het overdreven of misplaatst voelt. De cowboykampioen is rijk gevuld met zinnen als:

Als Aireen mijn doofstomme gevarken hoort, lacht ze geloof ik met me mee, epidemisch maar puur, doorzichtig, als een wonderlijke, betoverende kolibri, en binnen een paar seconden zijn wij twee een wirwar van lawaaiig, onwelluidend gelach, een kakofonie die wordt beantwoord door de muren van het kamertje waar we elkaar hebben besmet.

Xilonen gebruikt veel lange, rollende zinnen. Je zou verwachten dat dit je leestempo wat vertraagt, maar niets is minder waar. Haar taalgebruik laat je door de roman razen. Genietend van elk woord. Het is lastig uit te leggen hoe het precies voelt, maar het verhaal is emotie, ook als het taalgebruik ingetogener is. Je voelt het onder je huid kruipen.
Wat me aan deze roman verwonderde is dat het ondanks dat het in het nu speelt de rauwheid van een klassieke Amerikaanse roman heeft. Je weet dat het in het nu speelt, maar denk de auto’s en de telefoons weg en je zit voor je gevoel een paar eeuwen terug in de tijd. Dit heeft, denk ik, vooral te maken met de opvattingen en de moraal van de bewoners van het grensgebied. Het leven is en struggle. Zoals Liborio zegt: “Ik knik, want dat is wat je moet doen in deze fokking klotewereld, knikken, ja zeggen tot er vanzelf een nee ontstaat, door natuurlijke oorzaken.”

De cowboykampioen/Aura Xilonen/vertaling Lisa Thunissen/Wereldbibliotheek/2017/351 blz./ ISBN: 9879028426962

No Comments

Post a Comment