Muirgen is de zevende dochter van de koning van het zeemeerminnenrijk. Ook al haat ze haar naam, want het is niet de naam die ze van haar moeder kreeg; maar het is verboden over haar moeder te praten sinds de verdwijning. Zeemeerminnen horen te zwijgen en er wonderlijk mooi uit te zien, iets waar Muirgen het nogal moeilijk mee heeft ook al is ze de schoonheid zelve. Binnenkort moet ze trouwen met Zale, een meerman die minstens dubbel zo oud is als zij. Ze walgt van hem en van hoe hij haar behandelt. Bovendien raakt ze helemaal in de war wanneer ze voor de eerste keer boven het zeeoppervlak mag. Ze raakt in de ban van een mensenjongen die ze redde uit de handen van de rusalkas, vleesetende nimfen die als paria’s verbannen zijn uit het rijk na een bloederige oorlog. Gekweld door haar benarde situatie thuis en de idyllische gedachte aan de mensenwereld, zoekt ze wanhopig een ontsnapping. Tijdens haar moedige zoektocht gaat ze ten rade bij de Zeeheks, die haar uit haar lijden kan verlossen, maar tegen een prijs…

Herwerkte sprookjes zijn voor mij onbekend terrein. Maar ik had nooit gedacht dat het zo zou bevallen. Een van de kenmerken die het ‘genre’ zo geslaagd maken, is de herkenbaarheid van het verhaal. Dit geeft de schrijver artistieke vrijheid waardoor de ontplooiing van het verhaal zelf niet meer zo belangrijk is en er volledig gefocust kan worden op het boetseren met de details en het herschrijven. Sommige elementen van het originele verhaal worden behouden en andere worden veranderd of vervangen.

Soms voelt het een beetje alsof je een detective leest; alsof je een ingewikkelde metafoor ontrafelt. Het is eigenlijk wel spannend om te ontdekken hoeveel van het originele verhaal je kan herkennen. Het houdt de lezer attent en geeft zin om verder te lezen. Ikzelf kon het boek alleszins niet laten liggen. De auteur gaf een indrukwekkende twist aan het verhaal. Om elke hoek- of is het bladzijde- stond er een nieuwe verrassing te wachten. 

Verschillende keren worden we gewezen op de onderdrukte positie van de vrouw tussen de meermannen. Het is niet moeilijk om de onderliggende boodschap te ontdekken en zoals de auteur zelf al in het nawoord vertelt, heeft ze geprobeerd een feministische kijk te geven op ‘De kleine zeemeermin’. Zo is ze er volgens mij in geslaagd om het verhaal heel actueel te maken. Vanuit een andere ooghoek naar een verhaal kijken dat je al kent sinds je kindertijd maakt de dingen uiterst interessant. Je leert er een les uit: wacht niet op de prins of überhaupt op eender wie om gered te worden. Het einde was heel gewaagd, maar scheurde zich niet af van de rest van het verhaal qua stijl en inhoud. Wat de vlotheid van het boek zeker siert.

O’Neill is erin geslaagd het karakter van een sprookje te behouden terwijl ze het aanpast aan de nieuwe tijdsgeest waarin we leven. Als je het verleden wilt beleven door een bril van hedendaags modernisme is dit zeker een boek dat je zal aanspreken. Het feeërieke en mysterieuze geven een extra laagje ‘sprookje’ zodat de serieuze boodschap gebalanceerd gebracht wordt. Deze prinses kan zichzelf prima redden, prins of niet

Geschreven door Sélin Van Laethem. Ik ben 17 jaar en woon in de buurt van Gent. Lezen is wat ik het liefste doe en ik deel graag mijn leeservaringen met jullie!

Mermaid/Louise O’Neill /vertaling Sandra C. Hessels/Uitgeverij Leopold/Amsterdam/2018/266 blz./ISBN: 978 90 258 7639 5

Gastblogger: op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!