Wie had dat gedacht: een YA-roman met als decor de duinen van Terschelling! Het licht van Lorelei van Jen Minkman (1978) vertelt het verhaal van Terschelling als de ontwikkeling van het eiland net iets anders verlopen was. In 1944 is het eiland Skylge (Terschellings voor Terschelling) verdeeld tussen de elitaire Angelen en de minderwaardige Skylgers. Deze verdeling ontstond doordat de Angelen het Vuur van Brandaris aan het eiland Skylge schonken. Zo kunnen de wrede Sirenes, die nietsvermoedende bewoners de zee in trekken en verslinden, op afstand gehouden worden. Leuke bijkomstigheid: aan het Vuur van Brandaris kan elektriciteit onttrokken worden, maar alléén de Angelen mogen deze gebruiken. Hoewel je nu al het conflict van mijlenver ziet aankomen, geeft deze originele opzet de fundamenten van een toch verrassend verhaal.

Het verhaal is opgebroken in drie stukken, elk corresponderend met een vrouwelijk hoofdpersonage (fantasy met drie (!!) sterke vrouwen – sign me up). Enna is een Skylgse die verknocht is aan muziek. Dat is een moeilijke hobby, aangezien ze geen elektriciteit mag gebruiken. De enige muziek waar ze naar kan luisteren is het verleidelijke gezang van de Sirenes, waaraan ze haar moeder al heeft verloren. In het tweede deel staat Aska centraal. Zij is half-Skylgs, half-Angels, en daarom een verschoppeling. Samen met Melinda, die we in het derde deel beter leren kennen, woont zij in het klooster van Brandaris. Deze drie meiden hebben samen met diverse andere karakters zichzelf de missie gesteld om Skylge eerlijker en beter te maken. Voor iedereen.

Ondergrondse rebellen, goed uitgewerkte personages, fantasie en een gezonde wil om de wereld een betere plek te maken. We kennen de ingrediënten, maar Minkman weet er desondanks een origineel verhaal van te maken. We zien vaak wel dat dit soort verhalen in drie delen worden opgesplitst, vaak van gelijke lengte als dit ene boek is. Dit zorgt ervoor dat Het licht van Lorelei net die diepgang mist om je echt mee te sleuren. Dit werd mij vooral duidelijk in de ontwikkeling van de romantische relaties. Hoewel het boek de tijd van zo’n twee weken omspant, wordt er geswitcht van crushes, ruzie gemaakt en ook weer vergeven. Het ging mij allemaal een beetje te snel. Zonde, want de aan de personages of de aantrekkingskracht tussen hen zal het niet liggen.

Op de stijl van het boek valt daarentegen niets aan te merken. Minkman gebruikt beeldende taal. Ontzettend waardevol, zeker omdat de sfeer en worldbuilding in dit boek vooral afhangen van de indruk van het landschap. De wilde zee, de roep van de sirenen en het altijd stralende Vuur van Brandaris zijn een constante aanwezigheid in de achtergrond. De sfeer is vaak gespannen en mysterieus – ook dit had wat mij betreft best afgewisseld mogen worden met het verdiepen van de emotionele interacties in het boek. Er is veel focus op het plot, waardoor de romantiek een beetje te geforceerd aanvoelt. Maar hey: het plot staat als een huis.

Het licht van Lorelei speelt zich af een bijzonder precies opgebouwde wereld waar mythologie en realiteit door elkaar lopen. Er is een sterke ambiance die als een rode draad door het verhaal loopt. Minkman schrijft in een lekker lopende stijl en weet je volkomen te overtuigen van de maatschappij op Skylge. Aan het einde gooit ze er zelfs nog wat stof tot nadenken in, waardoor Het licht van Lorelei je bijblijft voor meerdere redenen. Enige punt van kritiek: dit boek had best langer mogen zijn! Niet alleen om het meer diepgang te geven, maar ook omdat ik er wel meer had van willen genieten. M

Ik heet Lisa, woon in Utrecht en zit in de zesde klas op het Christelijk Gymnasium. Ik lees al sinds ik heel klein ben. Tegenwoordig lees ik vooral veel Young Adult fantasy en Engelse/Nederlandse literatuur, bij voorkeur in het Engels. Tot mijn favorieten behoren de A Court of Thorns & Roses serie, To Kill a Mockingbird, The Remains of the Day en Fangirl. Mijn favorieten wisselen echter nogal per dag en per humeur.B

Het licht van Lorelei/Jen Minkman/IMAGINE/2019/462 blz./9789463334679