Blog door Roxanne Wellens

Ik was vijf toen ik mezelf leerde lezen. Of op zijn minst een poging deed tot. Ik probeerde banners op dozen ontbijtgranen te ontcijferen, las namen voor van winkels wanneer ik op de achterbank van de auto zat. En dan was er mijn verzameling Disneyboeken, waar mama elke avond uit voorlas. Een paar maanden voor ik naar de eerste klas zou gaan, besloot ik om Olaf Olifant te lezen. Alleen. Op een avond smokkelde ik het boek mee naar mijn kamer. Ik wachtte tot ik de voetstappen van mijn ouders hoorde wegsterven in de gang en knipte mijn nachtlampje aan. Ik begreep maar een paar woorden, maar dat maakte niet uit: ik had helemaal zelf een boek gelezen, nog voor ik officieel had leren lezen. Sindsdien zijn woorden en ik onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Doorheen de jaren is mijn haarkleur veranderd, mijn kledingstijl, mijn lievelingseten, mijn woonplaats. Mijn voorkeuren zijn anders, mijn dromen, de manieren waarop ik mijn tijd invul. Maar mijn liefde voor boeken, die is altijd gebleven.

Boeken waren er om mij te troosten, om mijn honger naar kennis te stillen, om mij dichter bij mezelf te brengen. Er waren boeken als dekens, waar ik me in kon wikkelen en waar ik veilig was. Er waren boeken als schepen op open zee, die me door elkaar schudden en zeeziek maakten, zoals Ik geef je de zon van Jandy Nelson. Boeken die als een bijl waren voor de bevroren zee in mezelf, om het met Kafka’s woorden te zeggen. Er waren boeken die voorbijdreven als wolken, die even snel kwamen als gingen. Er waren boeken als een zachte aanraking: Houden van dingen die niet perfect zijn, van Haemin Sunim, bijvoorbeeld. Boeken als vurige minaars die me inspireerden, zoals The princess saves herself in this one van Amanda Lovelace of Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz. Er waren boeken die niet meer bij mij konden passen dan ze deden, boeken die mij hebben gevormd, als was ik klei. Denk aan Dit is Alles van Adian Chambers, De Aardkinderen reeks van Jean Auel, De ontembare vrouw van Clarissa Pinkola Estes of Spirituele Verlichting? Vergeet het maar! van Jed McKenna.

En door boeken, kwam er schrijven. Alsof lezen mijn in- en schrijven mijn uitademing was.

Zonder andere boeken zou ik geen, of toch een heel andere schrijver zijn. Zonder die andere schrijvers die de moed hadden om hun hart uit hun borstkas te halen en het zonder pantser de wereld in te sturen, zou je dit stuk waarschijnlijk niet hebben gelezen.