Het was laat in de namiddag. Het landschap strekte zich glooiend langs beide zijden van de weg uit, er was niet veel verkeer. Tabby neuriede mee met liedjes die ze kende; ik volgde de horizon met mijn ogen, tot ik plots versteende. Van binnenuit. Ik herkende het meteen. Ondanks het feit dat de presentator Frans gewauwel over de intro smeerde. Zonder enige waarschuwing werd het lied de ether in gestuurd, losgelaten in mijn oren waar de muziek meedogenloos alle herinneringen lospeuterde...