Afgelopen week ging ik naar de bioscoop. Achteraf bespraken mijn vriendin en ik dat we altijd veel meer emotioneel betrokken raken bij verhalen als er jonge kinderen in voorkomen. Stel je nu een boek voor met zes kinderen, stuk voor stuk schattig en vriendelijk en bijzonder uniek. Hoofdpersoon Linus Baker leeft een stil, eenzaam leven, volledig toegewijd aan het Ministerie van Toezicht Magische Jongeren. Hij leert deze zes uitzonderlijke kinderen en weeshuisleider Arthur kennen in opdracht van zijn leidinggevenden. Tja,...

Veel is al geschreven over Bart Chabot. Door journalisten, door tv- en theaterrecensenten, door poëzielezers, door liefhebbers en critici en alles daar tussenin. Eerder, in Mijn vaders hand (2020), voegde Chabot zijn eigen zegje hieraan toe. “Ik heb nog heel wat te vertellen”. Daarmee heeft hij geen woord teveel gezegd: in zijn ‘autobiografische roman’ laat hij dezelfde bondigheid namelijk achterwege. Hartritme, slechts het tweede deel van een trilogie, telt een dikke 500 pagina’s, vol introspectie en ironie. In de kern...

Toevalligerwijs was ik in Engeland tijdens de opening van de Olympische Spelen in 2012. Het voelde toch een beetje speciaal, om in het land te zijn waar dit hele spektakel plaatsvond, ook al zat ik zelf een dikke 400 kilometer naar het noorden. En een spektakel, dat was het. De koningin sprong uit een vliegtuig met James Bond. Gaver dan dat kan eigenlijk niet. Pas jaren later heb ik me bewust gerealiseerd dat de destijds 86-jarige Queen of England niet...

Er zijn van die beroepen die altijd fascinerend blijven. Als je jong bent, behoren de astronauten, de prinsessen, de voetballers, de postbodes daartoe. Naarmate je ouder wordt, komen daar de dokters bij, de soldaten. En uiteindelijk ook beroepen zoals dat van Gabriëlle Hoppenbrouwers: officier van justitie. Een beroep waarvan weinigen precies weten wat het inhoudt, maar waar iedereen van gehoord heeft. Een groot deel van ons zal er zelf eens in enige capaciteit mee in aanraking komen. En toch… zoals...

De timing voor deze blog is op zijn zachtst gezegd ironisch. Al sinds ik heel klein ben, lees ik vrijwel elke dag wel iets. Niet zo zeer als een escape, zoals voor velen het geval lijkt te zijn, maar als een manier om mijn brein stil te krijgen. Ik sta er nog vaak bij stil hoe dankbaar ik ben voor deze concentratietraining, die me bij mijn studie nog dagelijks van pas komt. Heerlijk vind ik het, om te praten over...

Softbal was absoluut mijn favoriete onderdeel bij gym op de middelbare school. Ik vond de afwisseling gaaf, en de combinatie van tactisch en sportief zijn. In de zesde klas konden we een aantal weken honkbal volgen, dus dat wilde ik natuurlijk meteen doen. Daar heb ik zeker geen spijt van, maar jeetje, honkbal is een moeilijke sport. Die voorkennis maakte dat ik direct respect had voor Milly Potter, ons hoofdpersonage, dat werkelijk alles weet over honkbal. Zoveel zelfs, dat ze...

Toen ik klein was, liet ik per ongeluk de Tweety-ballon van mijn broer uit het raam vliegen. Het was zo’n leuke heliumballon, dus we konden hem nog minutenlang zien wegzweven. Ik hoef het bijna niet te zeggen, maar hij heeft het me natuurlijk nooit vergeven. Na het lezen van Lieve Emmie Blue realiseer ik me pas welke fout ik echt heb begaan: ik had, net als Emmie, een briefje aan de ballon moeten hangen. Dan had ik nu misschien ook...

Het is een van de meest vernietigende gebeurtenissen die je kan overkomen: een lawine. Alleen het idee al geeft mij de neiging om drie extra truien aan te trekken – al zal dat me niet helpen tegen de ongelofelijke kracht. In Een voor een schetst Ruth Ware een situatie die nog enger is. Het is niet eng genoeg dat de een groep door een lawine ingesloten wordt. Het is niet eng genoeg dat er geen bereik is en dat de...

Er zijn veel zaken die wij lezers met elkaar gemeen hebben. Toch zijn er ook veel meningsverschillen, waarover het bookternet uitgebreid kan discussiëren. Eén van deze betreft het maken van aantekeningen in boeken. Persoonlijk ben ik fanatiek, ferm, gedecideerd team ‘mijn boeken moeten netjes blanco blijven.’ Tot nu. Al twee keer eerder las en recenseerde ik een boek van Deborah Levy, waaronder Dingen die ik niet wil weten, de donkerblauwe voorganger van dit knalgele boek: De prijs van het bestaan....

We kennen allemaal de uitdrukking ‘hoop doet leven’. Dit heeft meerdere interpretaties: zorgt hoop ervoor dat dingen gebeuren, of houdt hoop mensen op de been? Het tweede is het geval voor Mallory Cook. Na jaren haar echtgenoot Duncan ondersteund te hebben terwijl hij zijn bedrijf van de grond te krijgen, besluit hij naar New York te verhuizen. Ver weg van hun huisje in Australië… en ver weg van hun zoon Harry. Toch denkt Mallory dat haar leven zich zal beteren:...