Veel is al geschreven over Bart Chabot. Door journalisten, door tv- en theaterrecensenten, door poëzielezers, door liefhebbers en critici en alles daar tussenin. Eerder, in Mijn vaders hand (2020), voegde Chabot zijn eigen zegje hieraan toe. “Ik heb nog heel wat te vertellen”. Daarmee heeft hij geen woord teveel gezegd: in zijn ‘autobiografische roman’ laat hij dezelfde bondigheid namelijk achterwege. Hartritme, slechts het tweede deel van een trilogie, telt een dikke 500 pagina’s, vol introspectie en ironie. In de kern...